Samen uit, samen thuis?

Noem het passie of beroepsdeformatie, maar ook in mijn dagelijkse (privé)leven steekt het thema 'search, werving en selectie' regelmatig de kop op. Zo ook afgelopen weekend…

Avondje uit in Den Haag
Mijn vrouw en ik besluiten om naar het Filmhuis te gaan en daarna Taveerne De Resident aan te doen vanwege hun jarenlange specialisme: de spareribs. Na het bestuderen van de filmrecensies is de keuze snel gemaakt. In het kader van het Indian Film Festival kiezen we voor de film ‘His wife’; een betoverende film over mystiek, liefde en vervreemding.

De film brengt ons wat we ervan verwacht hadden: La France en India, twee totaal verschillende culturen, prachtige opnames en een meeslepend verhaal. Daar kunnen we nog van nagenieten tijdens het verorberen van de spareribs.

Opvallend
Bij ieder bezoek aan De Resident valt ons opnieuw op dat in deze hectische gezelligheid, waar het publiek niet per definitie te kwalificeren is als een soort, er een bijzonder aangename sfeer wordt gecreëerd door de chemie tussen bezoekers en medewerkers. Hoe komt dat toch?

Klantbelang op de eerste plaats
Ten eerste voel je je er meer dan welkom, mede door die vriendelijke lach op de gezichten van het team. Zij weten, ondanks de drukte, aandacht en tijd voor je te hebben, spreken je bij binnenkomst direct aan, informeren naar je wensen en zetten alles in het werk om het voor de klant te regelen. Je bent gezien! En dat willen we graag, want wie wordt gezien bestaat.

Kernwaarden
Bij navraag blijken er een aantal kernwaarden te zijn, zij noemen het onderlinge afspraken, waar een ieder zich aan dient te conformeren. Dagelijks samen werken aan aandacht voor de klant, snelheid in bediening, vriendelijkheid in het algemeen (wij maken het feestje voor de klant) en een constante kwaliteit en presentatie van het product.

Samen uit, samen thuis
Een prachtig voorbeeld waaruit blijkt dat focus, bedrijfscultuur (kernwaarden) en gewenst gedrag worden omgezet in succes! Interessant om te zien en te ervaren tijdens een gezellig avondje uit in Den Haag.

De economische en financiële crisis nog niet voorbij. Realisme of pessimisme?

Uit de huidige cijfers blijkt nog geen aanzienlijke banen- en/of economische groei. Positieve en negatieve berichten met betrekking tot de arbeidsmarkt wisselen elkaar af. Is het een kwestie van tijd? Of moeten we realistisch zijn en het op macroniveau nog eens op een rij zetten?

Werkloosheid ongekend groot
De opgelopen schade tot nu toe is enorm. De werkloosheid stijgt in sommige landen dramatisch, met name onder de jongeren. De banken zijn ‘gered’, maar dreigt er door deze crisis zich een verlies van een hele generatie te ontwikkelen? Het zou naar mijn idee zomaar kunnen.

Hoe begon het ook alweer?
Half september 2008 gaat de zakenbank Lehman Brothers failliet. Echter andere banken in de VS en Europa kunnen blijkbaar niet omvallen. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) komt in actie en diverse EU-landen wordt hulp geboden. Regeringen moeten financieel bijspringen en raken ook in geldnood, mede door de stijging van sociale uitkeringen en de afname van belastinginkomsten. Zowel de particuliere als publieke sector zit in de schulden.

In de eurozone gaat het begin 2010 echt mis. Griekenland heeft zich qua cijfers beter voorgedaan dan de werkelijkheid laat zien en zit opgescheept met een begrotingstekort van 15%, terwijl de Europese norm 3% is. Het land zit aan de grond en vormt daardoor een serieuze bedreiging voor de Europese muntunie.

Maatregelen
De eurozone is niet voorbereid, noch bekend hoe het fenomeen te bestrijden. Eén ding is zeker: de euro moet overeind gehouden worden. Onder aanvoering van Duitsland verleent de eurozone steunpakketten. De geholpen landen, Griekenland, Italië, Portugal, Spanje, Ierland en Cyprus, worden allemaal gedwongen tot zeer ingrijpende hervormingen.

Ondertussen wordt door de Europese Unie koortsachtig gewerkt aan een permanent noodfonds. Door leengaranties vanuit de lidstaten heeft het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) inmiddels een leencapaciteit van 500 miljard. Er komt ook een bankenunie voor versterking van het centrale toezicht. De bedoeling is om de verbinding tussen de nationale overheid en de banken definitief te verbreken. De belastingbetaler moet zo gevrijwaard worden van het nogmaals opdraaien voor het redden van de banken.

Optimisme
Met een aantal EU-landen gaat het inmiddels iets beter. In de gehele eurozone is het begrotingstekort tot onder de grens van 3% gedaald, dus het lijkt erop dat de euro gered is. Er zijn een aantal nieuwe landen aan de Europese muntunie toegevoegd, het totaal staat nu op negentien landen. Ook ging het goed met het omlaag brengen van de staatsschulden en begrotingstekorten.

Is de crisis dan nu voorbij?
Naar mijn idee niet. De Griekse en Italiaanse staatsschulden zijn nog steeds veel te hoog, Frankrijk weigert te hervormen en per seconde loopt de EU-schuld hoger op. Op de website Eudebtclock.org is zichtbaar gemaakt hoe hard dit eigenlijk gaat, ongelooflijk toch? Nu maar hopen dat deze site het bij het verkeerde eind heeft…

Het grote misverstand

Nu het wellicht wat beter gaat met de economie, er is tenslotte weer een kleine groei, zal het aantal banen ook wel weer toenemen. Tenminste dat wordt zo gedacht. Helaas moet ik u teleurstellen. De groei is zeer gering en werkgevers zijn na een periode van crises terughoudend in het aannemen van nieuw personeel.

Daarnaast werken ouderen nu langer door, dus de doorstroom stokt eveneens. Door ontwikkelingen op het gebied van outsourcing van de maakindustrie, in technologie en automatisering verdwijnen er ook banen. De financiële sector zal verder afslanken, de overheid wordt kleiner, bezuinigingen in zorg en ook krimp in het onderwijs. Breekt er een termijn aan van een baanloze groei? Het zou zomaar kunnen.

Herstel door vraag en aanbod
Op termijn zal de arbeidsmarkt wel herstellen, zich ontwikkelen naar de nieuwe markten van behoeften. Er zal zeker weer nieuwe werkgelegenheid ontstaan. Maar wanneer en hoe? In ieder geval niet door het pompen van geld in banenplannen. In het beste geval worden daardoor banen behouden, maar zeker niet gecreëerd. De markt van vraag en aanbod zal zijn werk blijven doen.

Toename flexibilisering
De trend is dat de flexibilisering van de arbeidsmarkt toeneemt. Even ter verduidelijking: er zijn twee manieren die tellen als we praten over flexibilisering. Werkgevers vinden de markt star, omdat het moeilijk is vast personeel te ontslaan. Het voordeel is wel dat de werkloosheid in Nederland daardoor traditioneel laag is. Anderzijds is Nederland qua flexibele contracten, zoals ZZP’ers, uitzendwerk en payrollen, een trendsetter. Groei van flexibele banen wordt met name veroorzaakt door tijdelijke contracten en zelfstandigen.

Flex in opmars bij overheid 
Worden flexibele contracten weer vaste banen zodra de crisis over is en werkgevers schaars personeel weer willen binden? Ik denk van niet, in ieder geval is het niet zo vanzelfsprekend. Flex hoort er nog meer bij, gewenst of ongewenst. Ook bij de overheid is flex in opmars. Voor de werkzoekende is het niet per definitie slechter. Flexwerkers zitten niet vaker zonder werk thuis dan de groep met een vaste baan.

Het gevaar van flex
Voor bedrijven is het hebben van teveel flexwerkers en met name op key-functies op termijn wel degelijk slecht. Zij missen de vaste kern, de cultuurdragers. Onder flexwerkers is er minder loyaliteit, zij investeren minder in scholing en het ontbreekt hen aan de specifieke broodnodige bedrijfskennis. Dat heeft negatieve gevolgen voor productiviteit en vernieuwing.

Vertrouwen en optimisme 
De arbeidsmarkt is een onvoorspelbaar fenomeen en is niet echt te sturen. Het is te hopen dat consumenten meer vertrouwen krijgen in de economie en het buitenland onze export aanwakkert. Wellicht is optimisme dan onze redding tot meer banen.

Succes is geen eigen verdienste!

Er wordt beweerd dat een hoog inkomen een terechte beloning is voor intelligentie en ambitie, met name door hen die tegen nivellering zijn. Inkomensverhoudingen spelen tijdens deze regeringsperiode een belangrijke rol heb ik geconstateerd. De kloof tussen arm en rijk is vorig jaar wederom toegenomen. Hoe komt dat?

Meritocratie
De verklaring lijkt mij deels gelegen in de opmars van het meritocratische ideaal. Een meritocratie is een samenleving waarin de maatschappelijke posities worden verdeeld op basis van persoonlijke verdiensten. Merites/verdienste is een optelsom van IQ en inspanning. Wie het slimste is en het hardst werkt komt in een meritocratie het verst, een vooruitgang ten opzichte van de oude klassensamenleving.

Achterblijvers
De nieuwe elite van hoogopgeleiden beschouwt haar bevoorrechte positie als welverdiend en heeft wellicht (te) weinig mededogen met het lot van de achterblijvers. De weerstand tegen nivellerende maatregelen lijkt dit te bevestigen. De achterblijvers spannen zich niet genoeg in of zijn niet slim genoeg.

Om over na te denken… 
Zelf ben ik een voorzichtig voorstander van een weloverwogen bemoeienis vanuit de overheid om inkomen te beïnvloeden via belastingen en/of individuele subsidies. Bepaalde toeslagen en aftrekposten vallen ten deel aan de niet bedoelde doelgroep.

Het is interessant om stil te staan bij het intellectuele vermogen waarmee je geboren bent en te beseffen dat dit een lot uit de genetische loterij is. Datzelfde geldt voor de vraag of je opgevoed bent met het leveren van inspanning en het bedwingen van de drang om direct te consumeren.

Politiek gezien kies ik voor een overheid die de tweedeling in de maatschappij bewaakt en overtuigend kan zijn naar hen die net iets meer geluk hebben.

Zou er op de arbeidsmarkt ook sprake zijn van een onbalans?
Bekijk het tv-programma ‘EZ Flexibeler werken’, dat 17 jan 2014 werd uitgezonden bij de VARA.